Dlaczego festiwale disco polo przyciągają całe rodziny – od dzieciaków po babcie?

Czy to muzyka, która naprawdę nie zna wieku?

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że festiwale disco polo to imprezy dla młodych ludzi w dresach i z piwem w ręku. A potem patrzysz na publiczność w Gądeczu i widzisz coś absolutnie niesamowitego: babcia z warkoczykiem, wnuczek z watą cukrową, mama w klapkach i tata w koszulce „Zenek na prezydenta” – wszyscy razem śpiewają „Jesteś szalona”.

To nie jest przypadek. To fenomen społeczny. Disco polo to jeden z niewielu gatunków muzycznych, który łączy pokolenia bez zbędnego analizowania, kto co lubi. Dzieci lubią rytm i światła. Rodzice łapią klimat zabawy i nostalgii. A dziadkowie? Dla nich to często jedyny moment w roku, kiedy czują się jak na własnej prywatnej domówce z 1995 roku – tylko z lepszym nagłośnieniem.

Festiwale disco polo są jak rodzinne święta – tylko bez politycznych kłótni przy stole. Jest wspólna muzyka, jedzenie, śmiech i mnóstwo okazji, żeby po prostu być razem. Bez przymusu, bez oceniania, bez sztywnej etykiety.

Dlaczego właśnie disco polo? A nie rock, techno czy jazz?

Odpowiedź jest banalna – bo disco polo jest proste, szczere i zrozumiałe dla każdego. Nie trzeba znać teorii muzyki, nie trzeba analizować tekstów, nie trzeba być fanem konkretnego artysty. Wystarczy, że słyszysz znajome „Tylko ona, tylko ona…” i już ruszasz do tańca – niezależnie czy masz 7, 27 czy 77 lat.

Disco polo ma jeszcze jedną przewagę: to muzyka o emocjach, które każdy zna. Miłość, tęsknota, radość, impreza, wspomnienia – to są rzeczy, które rozumie każdy, niezależnie od rocznika. I dlatego na koncertach Zenka czy Boysów babcie śpiewają z wnukami, a dziadek macha rękami do Skolima, nawet jeśli myśli, że to „ten młody z telewizji”.

A przecież to piękne: że coś, co jeszcze niedawno było wyśmiewane jako „muzyka dla prostych ludzi”, dziś stało się jednym z najbardziej rodzinnych doświadczeń kulturalnych w Polsce. No dobrze, może „kulturalnych” to trochę naciągane słowo, ale przecież nikt tu nie przyszedł na debatę oksfordzką.

Jak wygląda festiwalowa rzeczywistość wielopokoleniowa?

Wyobraź sobie: wchodzisz na teren festiwalu Disco Polo Gądecz. Już z daleka słychać beat, czuć zapach kiełbasy z grilla i widzisz… prawdziwy miks pokoleń. Dzieci biegają z balonami i lizakami, młodzież nagrywa TikToki, dorośli szukają idealnego miejsca pod sceną, a dziadkowie rozsiadają się wygodnie w rozkładanych krzesełkach, bo wiedzą, że za chwilę zacznie się show.

I nikt nikomu nie przeszkadza. Dzieciaki tańczą, bo rytm jest prosty i skoczny. Rodzice relaksują się, bo wiedzą, że ich dzieci są bezpieczne. A seniorzy? Seniorzy śpiewają z taką pasją, jakby każde „Hej, czy Ty wiesz” było osobistym wspomnieniem sprzed lat. Tu każdy ma swoje miejsce i swoją radość.

Co więcej – festiwal ma zawsze coś dla każdego. Dla dzieci: dmuchańce, animacje, wata cukrowa. Dla dorosłych: food trucki, strefy chill, koncerty. Dla seniorów: ławeczki, parasole, znajome melodie i… wspólne selfie z wnukiem, który właśnie poznał Zenka. I to wszystko bez presji, że trzeba być „na czasie”. Tu czas płynie inaczej – w rytmie disco.

Co sprawia, że disco polo jest wspólnym językiem międzypokoleniowym?

Może to będzie zaskakujące, ale disco polo pełni dziś funkcję, jaką kiedyś miały rodzinne spotkania przy ognisku albo radiowe „Lato z Radiem”. To jest wspólny mianownik, który pozwala wszystkim – od dzieci po dziadków – przeżyć coś razem, bez barier i z uśmiechem.

Dziś trudno znaleźć coś, co naprawdę łączy pokolenia. Gry komputerowe? Za trudne dla babci. Netflix? Każdy ogląda coś innego. Polityka? Lepiej nie ruszać. A disco polo? Tu nie trzeba wybierać. Tu się po prostu śpiewa razem.

I to właśnie dlatego festiwale takie jak Disco Polo Gądecz przyciągają całe rodziny. Bo to nie tylko muzyka. To wspomnienia, śmiech, luz, beztroska, trochę szaleństwa i mnóstwo momentów, które zostają na lata. I nie ma znaczenia, czy tańczysz lepiej niż twój wnuk – ważne, że tańczycie razem.